เราเป็นแค่ "นักท่องเที่ยว"

เราเป็นแค่ "นักท่องเที่ยว"
(ขออาจารย์ พนา ทองมีอาคม มาอีกที…)

 
เราเป็นแค่ "นักท่องเที่ยว"

พระอาจารย์ท่านบอกว่า เราไม่ได้เป็น ผอ. ตลอดหรอก เป็นแค่ตัวสมมุติที่ทำหน้าที่อยู่ขณะหนึ่งๆ เป็น ผอ.ก็ตอนลงนามในหนังสือที่โต๊ะทำงาน

ตอนไปตรวจคนไข้เราเป็นหมอ เดินไปหน้าโรงพยาบาลถูกรถชนเราเป็นคนไข้

ไปสอนหนังสือเราเป็นครู ถ้าครูเดินมาพอดีเราก็เป็นลูกศิษย์

กลับไปบ้านไปเจอภรรยาเราเป็นสามี ไปเจอลูกเราเป็นพ่อ ไปเจอพ่อเรากลายเป็นลูก ไปเจอยายเรากลายเป็นหลานไปเลย ไปเจอหลานเรากลายเป็นตาเสียแล้ว

...โดยสรุป คือ เราเป็นโดยสมมุติขณะที่ทำหน้าที่ขณะหนึ่งๆเท่านั้น แล้วมนุษย์ก็ไปหลงตัวเอง ว่า เราเป็นนั่นเป็นนี่แล้วยึดติดกันเอง ทะเลาะกันเอง เบียดบังกันเอง ฆ่ากันเอง


ถ้าเราถอนสมมุติออก ถอนความเป็นตัวเป็นตนออก ชีวิตก็จะเบาสบาย...

อีกนัยหนึ่ง มีความหมายของการเกิดมามีชีวิตหนึ่ง

เราคือนักท่องเที่ยว

อยากเที่ยวให้สนุก อย่าแบกของหนัก อย่าเอาเป็นเอาตายกับสิ่งที่เจอ บางครั้งได้ห้องพักดี ก็หาความสุขจากมัน

บางครั้งได้ห้องพักไม่ดี ก็ให้เข้าใจว่า พรุ่งนี้ก็ไปแล้ว

กับผู้คนที่ผ่านเข้ามา ทำดีต่อกันไว้มากๆ เพราะมันจะเป็นความทรงจำที่ดีในวันจากลา

มองฟ้าบ้าง เอาเท้าไปแช่ลำธารบ้าง อย่ามัวแต่ให้ความสำคัญ กับความไม่สะดวกเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเดินทาง

ถนนทุกสายมีดอกไม้บาน จงมองให้เห็น

อย่าฟังแต่เสียงฟ้าร้อง อย่ามองแต่ก้อนขี้หมา

ถ่ายรูปเล่นได้ แต่เก็บไว้ในความทรงจำดีกว่า

ซื้อของติดไม้ติดมือได้ แต่อย่าซื้อให้มาก จนกลายเป็นผีเฝ้าสมบัติ

เราคือนักท่องเที่ยว...ทุกที่คือทางผ่าน

ต้นไม้สวยงามก็จริง แต่เราเอาไปไม่ได้

พบพานจนผูกพัน ถึงวันต้องจากลา ยามเช้าชมตะวันขึ้นริมทะเล ยามเย็นชมตะวันตกที่ยอดเขา

ทุกสิ่งคือเรื่องชั่วคราว

และเราเป็นแค่นักท่องเที่ยว...มาแล้วก็จากไป แต่ต้องใส่ใจ ในขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ มีหน้าที่อยู่ มีความรักและผูกพันต่อกันอยู่

ตราบจนจะหมดเวลาของเราลง...