กลอนจากผู้ยิ่งใหญ่.....

กลอนจากผู้ยิ่งใหญ่.....

ตอนทำงานการบ้านเมือง ข้าเลื่องชื่อ

ใครมาหือ ข้าฟัน มันไม่เลี้ยง

ข้าทำงาน ไม่เคย มีเพื่อนเคียง

ใครมาเถียง โดนข้า ไล่ด่าเปิง

วันเวลา ผ่านไป ข้าใหญ่ยิ่ง

ไม่สุงสิง แม้แต่เพื่อน ข้าเหมือนเหลิง

ข้าคิดว่า ข้าใหญ่แล้ว หลงระเริง

ใครว่าข้า เหมือนพระเพลิง ไม่สนใจ

ทำงานจน ถึงเวลา ข้าเกษียณ

เพื่อนฝูงไม่ เยี่ยมเยียน ให้สงสัย

เดินผ่านหน้า ไม่ทักข้า แล้วจากไป

งานเลี้ยงรุ่น ไม่มีใคร มาพูดคุย

กลับมาคิด ทบทวน ควรหรือไม่

ตอนข้าใหญ่ เหมือนต้นไม้ ไม่ใส่ปุ๋ย

มิตรภาพ ไม่เคยทราบ มีแต่ลุย

มาขุดคุ้ย เมื่อสาย ใกล้วายชนม์

รู้อย่างนี้ ข้าควรดี กับเพื่อนฝูง

ไม่ควรเอา หางนกยูง มาเสียบขน

มองคนอื่น หมื่นแสน อยู่ใต้ตน

สุดท้ายจน มิตรแท้ แก่เดียวดาย

..ตายคนเดียว